Doorgaan naar hoofdcontent

De omgekeerde wereld


1-11-2019.

Mijn laatste blog eindigde ik met: 'Waar zijn toch die leuke mannen'
Nou, die leuke mannen zitten schijnbaar op social media.
Want nog geen 3 dagen na het plaatsen van mijn blog en oproep op Facebook zie ik tot mijn verbazing 3 berichten verschijnen in mijn mailbox.
3 berichten van 3 homostellen die graag met mij in contact willen komen.
Een stel uit Zoetermeer, een stel uit Aarlanderveen en een stel uit Katwijk.
De dagen erna app ik wat met alle 3 de stellen en de eerste dates worden vast gezet in de agenda.
Het wordt nu toch ineens allemaal 'echt', en dat is super spannend!

4-11-2019

Vanmiddag om 15.00 heb ik een eerste 'date' met een stel uit Zoetermeer.
Maar eerst op naar Haarlem, waar ik een afspraak heb met een oud-collega die ook dit traject gevolgd heeft met een single homo man.
Vlak voordat ik in de auto stap ontvang ik een berichtje. 'We willen de afspraak van vanmiddag afzeggen'.
Ik weet even niet wat ik terug moet reageren en omdat er geen uitleg gegeven wordt besluit ik het maar te houden op 'Dat is jammer'. Dit zijn schijnbaar niet de juiste mensen voor mij. En dat is oké.

Na een uurtje kletsen in Haarlem ben ik weer een hoop informatie rijker en heb ik weer genoeg stof om over na te denken.

Ik rij naar huis en lees dat de kerk voor mijn huis in brand staat. Steeds meer mensen verzamelen zich rond mijn huis om het tafereel te aanschouwen.
De vlammen dansen in het gebouw.
Een appje, 'Wat erg van de kerk..' en 'Wij staan nu aan de andere kant van de kerk'.
Het appje is afkomstig van het stel uit Aarlanderveen.
Ineens besef ik dat ze hier dus erg vlakbij zijn. Ik kijk uit het raam en ineens zie ik ze staan, op maar 5 meter afstand van mijn woning.
Ik twijfel, maar besluit toch naar ze toe te gaan. Het is een wat vreemde ontmoeting in deze situatie. En samen kijken we hoe de vlammen de kerk compleet verwoest.











Reacties

Populaire posts van deze blog

De tijd vooruit.

Tja, hoe begin je een blog die je zo ontzettend verwaarloosd hebt het afgelopen jaar. En dan ook ook écht verwaarloosd, want het is inmiddels al ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Met schaamrood op mijn kaken uiteraard. 23 weken zwanger was ik toen de papa’s de laatste blog schreven. En 15 weken later, met exact 38 weken braken mijn vliezen spontaan ‘s avonds rond 21:30.  Waarbij ik de mannen nog aan het werk heb gezet met een dweil  🙃 Mijn bevalling heb ik als pittig ervaren, de eerste 6 centimeter heb ik prima op kunnen vangen in het bad in het ziekenhuis, ik zat in mijn eigen bubbel en kon mijn lichaam prima aanvoelen. Maar nadat ik besloot pijnstilling te willen en ik 45 min hier op heb moeten wachten ging er een soort knopje om en was ik uit mijn ‘bubbel’, waardoor ik de weeen niet meer goed kon opvangen en eigenlijk een beetje de weg kwijt was.  De pijnstilling hielp overigens maar even, want de persweëen waren zo heftig dat ze er gewoon dwars door

Met vertrouwen groeien.

  De dagen na de test zat ik nog steeds vol ongeloof. Ik kon niet bevatten dat ik nu echt zwanger was, en dat wij toch echt mama en papa’s gingen worden. Ik heb geloof ik in de 2 weken daarop nog wel 10 testen gedaan, omdat ik bang was dat het alsnog mis zou zijn.   En dan was er ook nog gedoe met de verloskundige en mijn huisarts. Mijn huisarts vond namelijk dat ik door mijn maagverkleining bij het ziekenhuis onder behandeling moest zijn, en dat betekende dat de mannen niet bij de eerste echo mochten zijn. Ik was het daar absoluut niet mee eens, heb immers in die 4 jaar dat ik nu een maagverkleining heb nog nooit problemen of vitamine tekorten gehad. Dus na goed contact met de verloskundige en de huisarts mocht ik alsnog bij de verloskundige langs komen en konden de mannen gewoon mee.  De eerste echo stond gepland met 8+2 dagen. Wat ik uiteraard veel te lang vond duren.  Dus daar zaten we dan, met 7 weken in de wachtkamer van een andere praktijk voor een vroege echo. Super zenuwachtig

Papa’s aan het woord!

  Hoi allemaal! Het is inmiddels alweer een tijdje geleden sinds de laatste blog, dus tijd voor een update! Deze keer geef ik het woord weer aan Patrick en Niels, zij hebben een mooi stuk geschreven over hoe zij de afgelopen periode ervaren hebben!  YES!   Yes we zijn zwanger! Het zijn echt 2 blauwe streepjes. Na vijf keer proberen. We worden vader, vader en moeder, wat gaaf.  Ineens zit je met z’n allen in een heel andere modus. Het voelt alsof je met z’n drieën nu echt al meteen vaders en moeder bent.  Nu moeten we alles gaan regelen. De wagen, de kinderkamers, de kleding, we moeten een naam bedenken, voor een jongen en/of een meisje. Dat zijn zo maar een aantal ding en die gelijk door ons heen schiet en. Het bese f dat het nu toch echt gelukt i s.  Yes!   Maar uhm we zijn nog maar een week of 3 zwanger. Moeten we het nu al wel delen of is dat veel te vroeg? Nou ja, aangezien Esmee online veel deelt (in samenspraak) en verteld over de hele weg naar ons co-ouderschap, vinden we dat we