De dagen na de test zat ik nog steeds vol ongeloof. Ik kon niet bevatten dat ik nu echt zwanger was, en dat wij toch echt mama en papa’s gingen worden. Ik heb geloof ik in de 2 weken daarop nog wel 10 testen gedaan, omdat ik bang was dat het alsnog mis zou zijn.
En dan was er ook nog gedoe met de verloskundige en mijn huisarts. Mijn huisarts vond namelijk dat ik door mijn maagverkleining bij het ziekenhuis onder behandeling moest zijn, en dat betekende dat de mannen niet bij de eerste echo mochten zijn. Ik was het daar absoluut niet mee eens, heb immers in die 4 jaar dat ik nu een maagverkleining heb nog nooit problemen of vitamine tekorten gehad.
Dus na goed contact met de verloskundige en de huisarts mocht ik alsnog bij de verloskundige langs komen en konden de mannen gewoon mee.
De eerste echo stond gepland met 8+2 dagen. Wat ik uiteraard veel te lang vond duren.
Dus daar zaten we dan, met 7 weken in de wachtkamer van een andere praktijk voor een vroege echo. Super zenuwachtig, zou het allemaal goed zitten, en zouden we al een hartje kunnen zien?
Na nog geen 5 seconden had ze de baby (al vond ik het meer een vlek :-)) gevonden. En zagen we iets knipperen. Het hartje! Iets meer gerust gesteld gingen we naar huis.
1.5 week later was de officiële eerste echo bij mijn eigen verloskundige praktijk, en was de vlek uitgegroeid tot een boon!
Met opnieuw een mooi knipperend hartje.
Met heel wat informatie op zak gingen we weer naar huis. En toch vond ik het lastig om van de goede echo te genieten. We zaten nog steeds 4 weken verwijderd van de ‘veilige zone’, en voor mijn gevoel kon er nog echt van alles mis gaan.
Verdorie, Esmee! Laat los!
De weken erna begon er meer vertrouwen te groeien, en mijn buik ook.
Wat er waarschijnlijk bij hielp, want een groeiende buik, is een groeiend kindje :-)
Ook namen mijn klachten toe, was ik ‘s avonds kots misselijk, en hing ik na iedere avond maaltijd boven de pot. En was ik vreselijk moe. Iedere avond om 19:30 naar bed om dan 12 uur later mijn ogen weer te openen. En ik maar denken dat ik voorheen al veel sliep.
Ik was dan ook niet echt gezellig voor de mannen geloof ik. Excuse me.
En nu, ben ik 12 weken en 2 dagen zwanger. En ben ik officieel uit de ‘gevaren zone’. We hebben afgelopen week een prachtige termijn echo gehad, waar we boontje hebben zien transformeren tot een echt kindje met handjes en voetjes. En hebben we voor het eerst de prachtige hart tonen gehoord. Het besef begint nu langzaam te komen dat er een mensje in mij groeit die ons tot ouders zal maken.
De officiële uitgerekende datum zal 18-06-2021 zijn.
Nu is het tijd om te genieten van de komende periode. Te genieten van het wondertje in mij, en het vertrouwen verder te laten groeien.
2021, ik ben klaar voor jou!
Hi Esmee,
BeantwoordenVerwijderenwow, wat gaaf om je blog te lezen en om te horen dat je nu zwanger bent!
Van harte gefeliciteerd!
Wat een weg eej... ik ken je niet persoonlijk, maar ik herken wel ontzettend veel in jouw persoonlijke verhaal op weg hier naar toe. Ook ik heb in dit 'traject' gezeten. Zo herken ik de hobbels en gaten in de weg, de mooie en de onzekere momenten, de bijzondere manier van 'daten', wat ik ook vaak een feestje vond, hihi, een glimlach als je weer een baby-stapje verder bent, de papa('s) goed leren kennen, heldere afspraken met elkaar en vast laten leggen door de 'roze advocaat', stichting Meer dan gewenst, de spuitjes en de potjes, ik heb het ook allemaal mee gemaakt.
Ja joh, het is een lange weg, maar zie hier... nog een paar maandjes en je bent echt mama met de papa's samen! Geniet van je zwangerschap, ik hoop dat je je nu beter voelt dan in het begin. Ik zal je blog zo af en toe eens lezen. Leuk hoe je schrijft ook, gewoon zoals het is, knap hoe open je vertelt en inderdaad ook anderen informeert.
Ik ben inmiddels zelf mama van een dochter van 7 maanden en een zoon van 15 jaar.
Ik zal je ook nog even een mailtje sturen.
Hartelijke groet, Sas