Nadat ook poging 3 en 4 mislukte zakte de moed mij een beetje in de schoenen. Zoveel voorbereiding en nog geen resultaat. Je begint ineens aan alles te twijfelen, doen we het wel goed? Moeten we andere potjes of spuitjes gebruiken? Moet het sperma nu wel of niet een paar minuten op lichaamstemperatuur verwarmd worden? Op een gegeven ogenblik maak je jezelf helemaal gek. Iedere poging weer deed ik van alles om het maar te laten werken. Toen was daar poging 5. In plaats van dat ik mijzelf hoop en moed inpraatte deed ik het deze keer niet. “Het mislukt deze keer ook” “Het duurt nog wel even voordat het raak is”. Niet extra lang blijven liggen nadat ik het witte goedje ingebracht had. Ik ging er vanuit dat het ons nog niet gegund was. De 2 wachtweken heb ik met dezelfde instelling doorgebracht. Ik voelde mij niet anders en hield mijzelf voor dat het weer mislukt was. Ik had last van mijn buik en het voelde alsof ik ongesteld moest worden. Het liefst ging ik ieder uur naa
Een blog over een alleenstaande vrouw met een kinderwens