Doorgaan naar hoofdcontent

Hoop

Nadat ook poging 3 en 4 mislukte zakte de moed mij een beetje in de schoenen. 

Zoveel voorbereiding en nog geen resultaat. Je begint ineens aan alles te twijfelen, doen we het wel goed? Moeten we andere potjes of spuitjes gebruiken? 

Moet het sperma nu wel of niet een paar minuten op lichaamstemperatuur verwarmd worden?

Op een gegeven ogenblik maak je jezelf helemaal gek. 

Iedere poging weer deed ik van alles om het maar te laten werken. 


Toen was daar poging 5. In plaats van dat ik mijzelf hoop en moed inpraatte deed ik het deze keer niet. “Het mislukt deze keer ook” “Het duurt nog wel even voordat het raak is”. Niet extra lang blijven liggen nadat ik het witte goedje ingebracht had. Ik ging er vanuit dat het ons nog niet gegund was.


De 2 wachtweken heb ik met dezelfde instelling doorgebracht. Ik voelde mij niet anders en hield mijzelf voor dat het weer mislukt was. Ik had last van mijn buik en het voelde alsof ik ongesteld moest worden. Het liefst ging ik ieder uur naar de wc, op zoek naar de bevestiging dat het klaar was. Maar het wc papier bleef wit. 


Dit was gek. En toen ik de volgende ochtend kokhalzend mijn ontbijt probeerde te eten gingen mijn gedachten alle kanten op. Inmiddels aangekomen op dag 12 na mijn eisprong terwijl ik altijd al op dag 11 ongesteld wordt, appte ik de mannen dat we konden testen.


Daar zaten we dan, Zondagochtend 07:30 op de bank. Na 5 minuten keken we op de test. Zie ik nu wel of niet een streepje? Niet duidelijk... 

Hop, snel in de auto om een clearblue test te kopen. 


En na 5 minuten verschijnt er op het scherm: “Zwanger 1-2 weken”.




Reacties

  1. Ancora15 oktober 2020 om 04:26

    Het is jullie zo gegund.
    Dit mensje gaat zo enorm boffen met jullie 3-tjes als ouders! 🎉🍼

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De tijd vooruit.

Tja, hoe begin je een blog die je zo ontzettend verwaarloosd hebt het afgelopen jaar. En dan ook ook écht verwaarloosd, want het is inmiddels al ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Met schaamrood op mijn kaken uiteraard. 23 weken zwanger was ik toen de papa’s de laatste blog schreven. En 15 weken later, met exact 38 weken braken mijn vliezen spontaan ‘s avonds rond 21:30.  Waarbij ik de mannen nog aan het werk heb gezet met een dweil  🙃 Mijn bevalling heb ik als pittig ervaren, de eerste 6 centimeter heb ik prima op kunnen vangen in het bad in het ziekenhuis, ik zat in mijn eigen bubbel en kon mijn lichaam prima aanvoelen. Maar nadat ik besloot pijnstilling te willen en ik 45 min hier op heb moeten wachten ging er een soort knopje om en was ik uit mijn ‘bubbel’, waardoor ik de weeen niet meer goed kon opvangen en eigenlijk een beetje de weg kwijt was.  De pijnstilling hielp overigens maar even, want de persweëen waren zo heftig dat ze er gewoon dwars door
Een reactie posten
Meer lezen

Met vertrouwen groeien.

  De dagen na de test zat ik nog steeds vol ongeloof. Ik kon niet bevatten dat ik nu echt zwanger was, en dat wij toch echt mama en papa’s gingen worden. Ik heb geloof ik in de 2 weken daarop nog wel 10 testen gedaan, omdat ik bang was dat het alsnog mis zou zijn.   En dan was er ook nog gedoe met de verloskundige en mijn huisarts. Mijn huisarts vond namelijk dat ik door mijn maagverkleining bij het ziekenhuis onder behandeling moest zijn, en dat betekende dat de mannen niet bij de eerste echo mochten zijn. Ik was het daar absoluut niet mee eens, heb immers in die 4 jaar dat ik nu een maagverkleining heb nog nooit problemen of vitamine tekorten gehad. Dus na goed contact met de verloskundige en de huisarts mocht ik alsnog bij de verloskundige langs komen en konden de mannen gewoon mee.  De eerste echo stond gepland met 8+2 dagen. Wat ik uiteraard veel te lang vond duren.  Dus daar zaten we dan, met 7 weken in de wachtkamer van een andere praktijk voor een vroege echo. Super zenuwachtig
1 reactie
Meer lezen

Dromen worden werkelijkheid.

9 April 2020 Vanavond is het dan zo ver, het Zoom gesprek met de gespecialiseerde familierecht advocate. Voorafgaand aan het gesprek eet ik eerst nog bij de mannen, iets wat de afgelopen maanden standaard is geworden. 1x per week eten we afwisselend bij elkaar, en dit zal in de toekomst, als wij een kindje mogen verwelkomen, ook zo blijven.  De zus en het nichtje van Niels zijn er ook.  Om 20.30 schuiven wij met zijn 3en achter de telefoon, en kan het gesprek beginnen. 2 uur lang praten we over onze keuzes, onszelf en de beslissingen die wij al zelf op papier gezet hebben. De advocate geeft ons nog wat tips en onderwerpen waar we nog even over na moeten denken. Maar over het algemeen vindt ze dat wij op de goede weg zijn, en kan ze geen grote verschillen ontdekken tussen ons. Een enorm compliment dus! En dan ronden we het lange gesprek af. Ik kan denk wel voor ons drieën spreken als ik zeg dat het een vermoeiend gesprek was!  De volgende dag mailt zij ons een concept
Een reactie posten
Meer lezen