Tja, hoe begin je een blog die je zo ontzettend verwaarloosd hebt het afgelopen jaar. En dan ook ook écht verwaarloosd, want het is inmiddels al ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Met schaamrood op mijn kaken uiteraard.
23 weken zwanger was ik toen de papa’s de laatste blog schreven. En 15 weken later, met exact 38 weken braken mijn vliezen spontaan ‘s avonds rond 21:30.
Waarbij ik de mannen nog aan het werk heb gezet met een dweil 🙃
Mijn bevalling heb ik als pittig ervaren, de eerste 6 centimeter heb ik prima op kunnen vangen in het bad in het ziekenhuis, ik zat in mijn eigen bubbel en kon mijn lichaam prima aanvoelen.
Maar nadat ik besloot pijnstilling te willen en ik 45 min hier op heb moeten wachten ging er een soort knopje om en was ik uit mijn ‘bubbel’, waardoor ik de weeen niet meer goed kon opvangen en eigenlijk een beetje de weg kwijt was.
De pijnstilling hielp overigens maar even, want de persweëen waren zo heftig dat ze er gewoon dwars doorheen kwamen.
Na 45 minuten persen was daar met behulp van een knip ineens onze zoon Seff, om 10:10.
Het werd nog even spannend omdat ik bleef bloeden door een te volle blaas die ik niet zelf leeg kon plassen. Dus er werd een katheter geplaatst en wij moesten een paar uur langer blijven ter observatie.
Gelukkig mochten we ‘s avonds naar huis.
Terug kijkend op mijn bevalling zou ik bij een eventuele volgende wel dingen anders willen. Waarbij ik de weken na mijn bevalling riep dat er bij de volgende écht een ruggenprik ging komen is die gedachte inmiddels echt anders, en droom ik stiekem van een rustige thuisbevalling. Ik heb namelijk best nog een tijd last gehad van mijn stuitje van die ellendige ziekenhuis bedden, en vond ik het verschrikkelijk dat ik op een knopje moest drukken als Seff huilde en ik hem dus niet zelf kon oppakken (de papa’s waren zichzelf aan het vol gooien bij de Mac, geen zorgen ze namen ook wat voor mij mee haha)
De verpleegkundigen kwamen pas na 15 min om te helpen. Allemaal ervaringen die ik liever niet nog een keer wil..
Toen we naar huis mochten begon uiteraard pas het echte avontuur. Het was ontzettend wennen om ineens 3 mannen in mijn huis te hebben, en we hebben dan ook af en toe wat discussies gehad in de kraamweek. Tranen vloeide, maar vooral de trots groeide.
De papa’s zijn zo ontzettend gegroeid in die week en de maanden daarna.
Van onzekere mannen die nog nooit een baby hadden verschoond tot de papa’s die ze nu zijn voor Seff.
En ik ben heel blij met hoe alles verlopen is. Na 6 weken ging Seff voor het eerst een dagdeel zonder mij naar de papa’s, en dit hebben we iedere 2 weken rustig opgebouwd met een dagdeel. De overgang ging voor zowel mij als Seff fijn. Het was uiteraard heel moeilijk om hem voor het eerst ‘achter te laten’, maar naarmate de weken vorderde ging het mij ook steeds wat makkelijker af.
Na 6 maanden zaten wij op de volledige 50/50 verdeling. En uiteraard mis ik hem enorm als hij er niet is. Maar ik geniet ook van de vrije avonden en rustige nachten. Zeker als meneer onrustig is en veel aandacht opeist!
Inmiddels is Seff net 9 maanden en een ontzettend vrolijk mannetje die eigenlijk vriendjes met iedereen is. Seff is zelden echt chagrijnig! Hij tijgert en brabbelt er op los wat echt heerlijk is om te zien. Hij doet het in beide huishoudens goed en geniet van alle liefde en aandacht die hij krijgt!
Nog 3 maanden en dan hebben we geen baby maar een dreumes in huis.. een gek idee! In September gaan we weer met zijn 4en gezellig op vakantie in NL en we eten nog steeds iedere week bij elkaar.
Eigenlijk gaat bijna alles zoals we graag willen! Dus kom maar op met de volgende maanden en jaren!
Reacties
Een reactie posten