Papa’s aan het woord!

 Hoi allemaal!

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden sinds de laatste blog, dus tijd voor een update! Deze keer geef ik het woord weer aan Patrick en Niels, zij hebben een mooi stuk geschreven over hoe zij de afgelopen periode ervaren hebben! 

YES!

 

Yes we zijn zwanger! Het zijn echt 2 blauwe streepjes. Na vijf keer proberen. We worden vader, vader en moeder, wat gaaf. Ineens zit je met z’n allen in een heel andere modus. Het voelt alsof je met z’n drieën nu echt al meteen vaders en moeder bent. Nu moeten we alles gaan regelen. De wagen, de kinderkamers, de kleding, we moeten een naam bedenken, voor een jongen en/of een meisje. Dat zijn zo maar een aantal dingen die gelijk door ons heen schieten. Het besef dat het nu toch echt gelukt is. Yes!

 

Maar uhm we zijn nog maar een week of 3 zwanger. Moeten we het nu al wel delen of is dat veel te vroeg? Nou ja, aangezien Esmee online veel deelt (in samenspraak) en verteld over de hele weg naar ons co-ouderschap, vinden we dat we het allereerst aan onze naaste familie en vrienden moeten vertellen. Daarna hebben we het alle drie tegelijk online gedeeld.

 

We hebben samen met Esmee een gesprek gehad met de verloskundige van de praktijk waarbij we zijn aangesloten. Dit gesprek was een online videobeeldafspraak. Hierin hebben we de verloskundige dus gesproken en heeft zij een hele lijst aan vragen gesteld over de gezondheid en bijzonderheden van ons. Ook hebben we hier aangegeven dat we de NIPT test willen laten uitvoeren. Dit is een test naar de aanwezigheid van het downsyndroom, het edwardssyndroom en het pataussyndroom. Door  middel van bloed word dit getest. De uitslag was gelukkig goed, wat betekend dat geen van de syndroomsoorten gemeten zijn in het bloed van Esmee.

 

Het is echt bijzonder om ‘t hartje voor de eerste keer te zien en horen kloppen. Een hele bijzondere ervaring om samen zwanger te zijn. Alle stappen te ondergaan, elke keer staan we weer versteld over hoe wonderlijk het leven eigenlijk is en wat voor een kostbaar geschenk. Een mens dat al binnen een aantal weken compleet is, maar dan nog superklein. Tijdens de derde echo (de termijnecho) zagen we opeens geen aliën meer, maar een klein mensje. De vorm van het hoofd, de romp en wat vlekjes dat duidde op benen met voeten en armen met handjes waren er al helemaal en op de juiste plaats. De baby was nu echt goed zichtbaar en dat al na iets langer dan 11 weken. Wat is het toch onwerkelijk dat onze kleine nu groeit in de buik van Esmee. Dat daar een klein mens ontstaat dankzij dat zaadje en het eitje. Het is ongelofelijk bijzonder om te zien dat zoiets kleins al beweegt en menselijke vorm begint te krijgen. Knap dat die technologie nu al zover is dat we alles tot in detail kunnen laten checken.

 

Begin december plande we bij onze echoscopist de geslachtsbepalende echo in. Deze zou zijn op 30 december 2020. Wat waren wij benieuwd naar wat het kleintje in de buik van Esmee zou zijn. Hele plannen hadden we om de gender-review bekend te maken. Maar het liep even allemaal anders. Want daar kwam de lockdown. De niet essentiële winkels en kappers en vele andere specialisten moesten hun deuren sluiten. Wij baalden als een stekker, want de echo voor de geslachtsbepaling valt niet onder de essentiële bezoeken. Dit is een extra echo, wat niet standaard is, dus de afspraak mocht niet doorgaan. Gelukkig hebben wij Esmee die online verder kijkt en zo via via toch ergens een echoscopist vond die achter gesloten deuren onze echo wilde doen. Leuk was het hoe we het geslacht van ons kind leerde kennen. De echoscopist vertelde het ons niet, maar liet de lamp naast Esmee blauw of roze worden. En het licht werd blauw! Een jongen, we krijgen een jongen, een zoon. Wat gaaf, wat ontzettend leuk.

 

Het is vanaf dat moment nog serieuzer geworden qua gevoel. Bij ons beide is de nesteldrang af en toe goed te merken. Daar staan we opeens dan toch met rollers en kwasten de deurposten en deuren te schilderen. De logeerkamer werd binnen een paar dagen omgetoverd tot een babykamer en de nieuwe logeerkamer werd gerealiseerd.

Alles om ervoor te zorgen dat ons huis er helemaal klaar voor is om ons kind er in te laten opgroeien.

 

De naam was een moeilijk onderwerp voor ons drieën. We kwamen er maar niet uit. Niels vind Hollandse namen erg mooi, Patrick houd er ook van, maar Esmee he-le-maal niet.

Dus ons kind gaat in iedere geval geen Jan, Kees of Jaap heten. Wel kwamen we steeds dichter bij elkaar wanneer we weer wat namen op noemde. In de wachtruimte van de verloskundige praktijk hangen allerlei geboortekaartjes. Door middel van alle namen die we daarvan oplazen, hadden we door dat we veel namen niet geschikt vonden. Maar kwamen we wel tot de naam die we nu definitief hebben bedacht voor onze zoon. Namelijk ..  nee natuurlijk gaan we dit niet delen, haha. De naam van ons kind blijft nog even van ons, totdat hij geboren is.

 

Onze kinderkamers krijgen steeds meer gestalte. Langzaam zien we de buik van Esmee groeien, hebben we voor het eerst onze kleine man gevoeld. Termen als zwangerschapsyoga, inentingen, babykleertjes, geboorte kaartjes, vluchtkoffer etc. komen steeds meer voorbij. En dan hebben we ook nog de covid pandemie. Van het ene in het andere trimester. Wauw wat gaat ‘t snel, we zitten nu al in de 23e week. De 20 weken echo was goed verlopen, alles doet ‘t, alles zit erop en eraan, je hoeft alleen nog maar te groeien. Steeds verwonderen we ons over het nieuwe leven wat zich ontvouwt. Gewoon voor je ogen. Onbeschrijfelijk mooi. Hoe we als vaders en moeder naar elkaar toegroeien en dat we zo naar je uitkijken. Langzaam gaan we van het tweede naar het derde trimester toe. Het besef dat je onze stem al kan horen en al gevoelig wordt voor muziek. Ga je later klarinet spelen of wordt je drummer in een band? Ga je net als pappa Niels orgel spelen? Kan je net als pappa Patrick alle liedjes op de radio meezingen als je puber bent? Ga je net als mamma creatief bezig zijn of met kinderen werken of met baby’s? Wordt je een stoere militair net als je oom Alex? We kunnen niet wachten.

 

We zijn er klaar voor. We zijn klaar voor onze zoon, onze kleine jongen. We willen niets liever dan jou ontmoeten.