Doorgaan naar hoofdcontent

Een korte update!

Omdat ik vaak de vraag krijg hoe het nu staat met zijn 'zoektocht', even een korte update!

12-11-2019

Mijn telefoon gaat.
Een berichtje van het stel uit Katwijk. Helaas niet het berichtje waar ik op hoopte. Zij gaan het proberen met een draagmoeder. Het moment dat ik het berichtje verstuurde zei mijn gevoel al dat zij een andere richting zouden kiezen. En toch hoop je dat je gevoel het mis heeft. Het was namelijk het eerste stel waarmee ik een klik voelde. En dan voelt dit toch wel een beetje als afwijzing, al weet ik realistisch gezien dat dit absoluut niet zo is. Toch baal ik een beetje, al gun ik ze natuurlijk al het geluk van de wereld.

22-11-2019

Vandaag word ik 26.
Ik had 10 jaar geleden nooit verwacht dat ik deze weg in zou slaan. Ik zou op mijn 25ste wel mama zijn van 2 lieve kindjes, met een leuke partner, wat huisdieren en uiteraard een mooi huisje.
Inmiddels heb ik wel ondervonden dat mijn leven altijd met een omweg gaat. Maar dat ik ook altijd mijn doel bereik, met of zonder omweg.
En met dat in mijn gedachte, ga ik mijn 26ste levensjaar in! 




Verder gaat alles hier zijn gangetje, en heb ik ook niet veel nieuws te melden. 9 December spreek ik weer af met de mannen uit Aarlanderveen, iets waar ik in ieder geval erg naar uit kijk.
Verder zijn er geen nieuwe berichten meer gekomen op mijn oproepje, maar ik ben al ontzettend blij met alle reacties die ik heb mogen ontvangen de afgelopen periode. Ik hoop dat deze blog ook bij draagt aan de bewustwoording dat er ook andere gezinsconstructies bestaan dan alleen man/vrouw en kind. Sinds ik dit ben gaan delen heb ik namelijk vaak de woorden gehoord " Ik wist helemaal niet dat dit kon of bestond ". Ik ben dus ook nog eens educatief bezig :-) 

Reacties

Populaire posts van deze blog

De tijd vooruit.

Tja, hoe begin je een blog die je zo ontzettend verwaarloosd hebt het afgelopen jaar. En dan ook ook écht verwaarloosd, want het is inmiddels al ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Met schaamrood op mijn kaken uiteraard. 23 weken zwanger was ik toen de papa’s de laatste blog schreven. En 15 weken later, met exact 38 weken braken mijn vliezen spontaan ‘s avonds rond 21:30.  Waarbij ik de mannen nog aan het werk heb gezet met een dweil  🙃 Mijn bevalling heb ik als pittig ervaren, de eerste 6 centimeter heb ik prima op kunnen vangen in het bad in het ziekenhuis, ik zat in mijn eigen bubbel en kon mijn lichaam prima aanvoelen. Maar nadat ik besloot pijnstilling te willen en ik 45 min hier op heb moeten wachten ging er een soort knopje om en was ik uit mijn ‘bubbel’, waardoor ik de weeen niet meer goed kon opvangen en eigenlijk een beetje de weg kwijt was.  De pijnstilling hielp overigens maar even, want de persweëen waren zo heftig dat ze er gewoon dwars door

Met vertrouwen groeien.

  De dagen na de test zat ik nog steeds vol ongeloof. Ik kon niet bevatten dat ik nu echt zwanger was, en dat wij toch echt mama en papa’s gingen worden. Ik heb geloof ik in de 2 weken daarop nog wel 10 testen gedaan, omdat ik bang was dat het alsnog mis zou zijn.   En dan was er ook nog gedoe met de verloskundige en mijn huisarts. Mijn huisarts vond namelijk dat ik door mijn maagverkleining bij het ziekenhuis onder behandeling moest zijn, en dat betekende dat de mannen niet bij de eerste echo mochten zijn. Ik was het daar absoluut niet mee eens, heb immers in die 4 jaar dat ik nu een maagverkleining heb nog nooit problemen of vitamine tekorten gehad. Dus na goed contact met de verloskundige en de huisarts mocht ik alsnog bij de verloskundige langs komen en konden de mannen gewoon mee.  De eerste echo stond gepland met 8+2 dagen. Wat ik uiteraard veel te lang vond duren.  Dus daar zaten we dan, met 7 weken in de wachtkamer van een andere praktijk voor een vroege echo. Super zenuwachtig

Dromen worden werkelijkheid.

9 April 2020 Vanavond is het dan zo ver, het Zoom gesprek met de gespecialiseerde familierecht advocate. Voorafgaand aan het gesprek eet ik eerst nog bij de mannen, iets wat de afgelopen maanden standaard is geworden. 1x per week eten we afwisselend bij elkaar, en dit zal in de toekomst, als wij een kindje mogen verwelkomen, ook zo blijven.  De zus en het nichtje van Niels zijn er ook.  Om 20.30 schuiven wij met zijn 3en achter de telefoon, en kan het gesprek beginnen. 2 uur lang praten we over onze keuzes, onszelf en de beslissingen die wij al zelf op papier gezet hebben. De advocate geeft ons nog wat tips en onderwerpen waar we nog even over na moeten denken. Maar over het algemeen vindt ze dat wij op de goede weg zijn, en kan ze geen grote verschillen ontdekken tussen ons. Een enorm compliment dus! En dan ronden we het lange gesprek af. Ik kan denk wel voor ons drieën spreken als ik zeg dat het een vermoeiend gesprek was!  De volgende dag mailt zij ons een concept