Kijken naar de toekomst.

21-1-2020

We zijn inmiddels weer 2 weken verder, wat betekent dat we ook alweer 2 dates verder zijn.
De oppervlakkige gespreksstof heeft inmiddels plaats gemaakt voor meer diepgang.
- Welke achternaam krijgt het kindje?
- Wat als blijkt dat het kindje tijdens de zwangerschap niet helemaal gezond is?
- Hoe verdelen we het financiële gedeelte?
- Wat als er een vrouw in mijn leven komt?

Zomaar een aantal vragen die de revue gepasseerd hebben de afgelopen 2 dates. Gelukkig komen onze gedachten aardig overeen en zijn er geen grote struikelblokken opgedoemd.
Er zullen vast nog wel vragen gesteld gaan worden waar we alle 3 een andere mening over hebben, maar we weten ook allemaal dat het belang van het kindje het allerbelangrijkste moet zijn. En met dat in onze gedachten weet ik zeker dat wij ook daarin onze weg vinden.

De volgende afslag die wij gaan nemen op deze weg is het ontmoeten van elkaars familie. 4 Februari zullen de mannen aanschuiven bij het diner bij mijn moeder thuis (gedraag je!)
Waar ze ook mijn oma zullen ontmoeten.
En 8 Maart staat er een dagje Roermond gepland om de familie van 1 van de mannen te ontmoeten.
Spannende dagen, maar we weten natuurlijk allemaal dat ik hartstikke leuk ben, dus daar hoef ik mij geen zorgen over te maken.

Daarnaast zullen we 13 Februari naar een bijeenkomst van het COC Leiden gaan over roze ouderschap. Daar zal ook een gespecialiseerde notaris aanwezig zijn die we dan even aan haar mantelpakje moeten trekken om een afspraak te maken. Zodat we een contract kunnen gaan opstellen.

De weg naar het moederschap leek een half jaar geleden nog zo ver weg, maar lijkt ondertussen nu zo dichtbij.
Waar we een kleine 3 maanden geleden nog samen naar een brandende kerk keken, kijken we nu samen naar de toekomst.

De volgende blog zal geschreven gaan worden door 'De Mannen' zelf!

Reacties

Populaire posts van deze blog

De tijd vooruit.

Tja, hoe begin je een blog die je zo ontzettend verwaarloosd hebt het afgelopen jaar. En dan ook ook écht verwaarloosd, want het is inmiddels al ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Met schaamrood op mijn kaken uiteraard. 23 weken zwanger was ik toen de papa’s de laatste blog schreven. En 15 weken later, met exact 38 weken braken mijn vliezen spontaan ‘s avonds rond 21:30. Waarbij ik de mannen nog aan het werk heb gezet met een dweil 🙃 Mijn bevalling heb ik als pittig ervaren, de eerste 6 centimeter heb ik prima op kunnen vangen in het bad in het ziekenhuis, ik zat in mijn eigen bubbel en kon mijn lichaam prima aanvoelen. Maar nadat ik besloot pijnstilling te willen en ik 45 min hier op heb moeten wachten ging er een soort knopje om en was ik uit mijn ‘bubbel’, waardoor ik de weeen niet meer goed kon opvangen en eigenlijk een beetje de weg kwijt was. De pijnstilling hielp overigens maar even, want de persweëen waren zo heftig dat ze er gewoon dwars door

Meer lezen

Met vertrouwen groeien.

De dagen na de test zat ik nog steeds vol ongeloof. Ik kon niet bevatten dat ik nu echt zwanger was, en dat wij toch echt mama en papa’s gingen worden. Ik heb geloof ik in de 2 weken daarop nog wel 10 testen gedaan, omdat ik bang was dat het alsnog mis zou zijn. En dan was er ook nog gedoe met de verloskundige en mijn huisarts. Mijn huisarts vond namelijk dat ik door mijn maagverkleining bij het ziekenhuis onder behandeling moest zijn, en dat betekende dat de mannen niet bij de eerste echo mochten zijn. Ik was het daar absoluut niet mee eens, heb immers in die 4 jaar dat ik nu een maagverkleining heb nog nooit problemen of vitamine tekorten gehad. Dus na goed contact met de verloskundige en de huisarts mocht ik alsnog bij de verloskundige langs komen en konden de mannen gewoon mee. De eerste echo stond gepland met 8+2 dagen. Wat ik uiteraard veel te lang vond duren. Dus daar zaten we dan, met 7 weken in de wachtkamer van een andere praktijk voor een vroege echo. Super zenuwachtig

Meer lezen

Dromen worden werkelijkheid.

9 April 2020 Vanavond is het dan zo ver, het Zoom gesprek met de gespecialiseerde familierecht advocate. Voorafgaand aan het gesprek eet ik eerst nog bij de mannen, iets wat de afgelopen maanden standaard is geworden. 1x per week eten we afwisselend bij elkaar, en dit zal in de toekomst, als wij een kindje mogen verwelkomen, ook zo blijven. De zus en het nichtje van Niels zijn er ook. Om 20.30 schuiven wij met zijn 3en achter de telefoon, en kan het gesprek beginnen. 2 uur lang praten we over onze keuzes, onszelf en de beslissingen die wij al zelf op papier gezet hebben. De advocate geeft ons nog wat tips en onderwerpen waar we nog even over na moeten denken. Maar over het algemeen vindt ze dat wij op de goede weg zijn, en kan ze geen grote verschillen ontdekken tussen ons. Een enorm compliment dus! En dan ronden we het lange gesprek af. Ik kan denk wel voor ons drieën spreken als ik zeg dat het een vermoeiend gesprek was! De volgende dag mailt zij ons een concept

Meer lezen

Mijn weg naar het moederschap

Zoeken in deze blog