Doorgaan naar hoofdcontent

De mannen stellen zich voor!


Wij zijn Niels (40 jaar) en Patrick (29 jaar). 
Wij zijn in 2016 getrouwd en inmiddels 6 jaar samen.
Onze kinderwens uitte zich al vanaf onze eerste ontmoeting door eenvoudig weg aan elkaar te delen dat kinderen toch wel een toekomstperspectief zouden gaan zijn. Maar hoe?

Adoptie daar zijn we niet rijk genoeg voor. Een draagmoeder? Co-ouderschap? Pleegkinderen? 
Het mooie van co-ouderschap is dat we op deze manier het kind zowel een vader als een moeder kunnen geven. Beide onmisbaar voor een solide basis. 
Wij hebben Esmee leren kennen door een app-je van een vriendin van de zus van Patrick, dus indirect via social media. 
Ik (Niels) ervaar dit avontuur , als spannend, intens en hoopvol. Zeker nu we elkaar al beter hebben leren kennen. Ons toekomstbeeld is om samen met Esmee, Patrick en mij (Niels) & samen met onze toekomstige kind(eren) in een 60/60 verhouding een goede, warme en hechte basis te vormen voor onze kinderen.

Het is heel raar om nu samen met een vrouw te daten. We zijn allebei erg voorzichtig en zenuwachtig over deze kennismaking geweest met Esmee. 
Via mijn (Patrick) zusje Angela is dus het Facebook bericht van de oproep van Esmee naar voren gekomen. Wij hebben namelijk allebei een jaar of twee geleden ons Facebook account verwijderd. Maar toch weet zo’n bericht ons wel te vinden, omdat we er altijd al heel open over zijn geweest naar alle mensen die ons lief zijn, dat we een grote kinderwens hebben. 

Het is zo bijzonder dat Esmee op ons pad is gekomen en het lijkt soms te mooi om waar te zijn. Na iedere date word het ons duidelijker hoe goed de klik is met Esmee. We denken alle drie over zoveel dingen hetzelfde, dat is erg prettig en zorgt er ook voor dat het snel goed voelt om ook dieper in gesprek te raken.

Afgelopen dinsdag hebben wij de moeder en oma van Esmee mogen ontmoeten, wat best spannend was, tijdens een etentje bij haar moeder in Rijnsburg. 
Dit is één van de vele ‘toevalligheden’ dat haar moeder in Rijnsburg woont. Ik (Patrick) ben daar namelijk geboren en mijn vader, broertje en zusje wonen nog steeds in Rijnsburg. 
De oma en moeder van Esmee waren erg lief en aardig. Het klikte ook met hun en we hebben er een goed gevoel over dat ons kind een fijne oma en overgrootmoeder zal hebben aan hun.

Nu hebben we 8 maart de afspraak gepland staan om Esmee mee te nemen naar Roermond om kennis te maken met de familie van Niels. Ook dit is weer spannend, maar gezonde spanning hoor, want we hebben er zin in!

Maar eerst gaan we met z’n drieën naar de bijeenkomst over roze gezinnen in het COC op 13 februari. Hier hopen we meer tips te kunnen krijgen en in gesprek te raken met een roze gezin adviseur/notaris.

Bedankt mannen! 
Mochten jullie nog vragen hebben, dan mogen jullie deze uiteraard stellen! 

Reacties

Populaire posts van deze blog

De tijd vooruit.

Tja, hoe begin je een blog die je zo ontzettend verwaarloosd hebt het afgelopen jaar. En dan ook ook écht verwaarloosd, want het is inmiddels al ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Met schaamrood op mijn kaken uiteraard. 23 weken zwanger was ik toen de papa’s de laatste blog schreven. En 15 weken later, met exact 38 weken braken mijn vliezen spontaan ‘s avonds rond 21:30.  Waarbij ik de mannen nog aan het werk heb gezet met een dweil  🙃 Mijn bevalling heb ik als pittig ervaren, de eerste 6 centimeter heb ik prima op kunnen vangen in het bad in het ziekenhuis, ik zat in mijn eigen bubbel en kon mijn lichaam prima aanvoelen. Maar nadat ik besloot pijnstilling te willen en ik 45 min hier op heb moeten wachten ging er een soort knopje om en was ik uit mijn ‘bubbel’, waardoor ik de weeen niet meer goed kon opvangen en eigenlijk een beetje de weg kwijt was.  De pijnstilling hielp overigens maar even, want de persweëen waren zo heftig dat ze er gewoon dwars door

Met vertrouwen groeien.

  De dagen na de test zat ik nog steeds vol ongeloof. Ik kon niet bevatten dat ik nu echt zwanger was, en dat wij toch echt mama en papa’s gingen worden. Ik heb geloof ik in de 2 weken daarop nog wel 10 testen gedaan, omdat ik bang was dat het alsnog mis zou zijn.   En dan was er ook nog gedoe met de verloskundige en mijn huisarts. Mijn huisarts vond namelijk dat ik door mijn maagverkleining bij het ziekenhuis onder behandeling moest zijn, en dat betekende dat de mannen niet bij de eerste echo mochten zijn. Ik was het daar absoluut niet mee eens, heb immers in die 4 jaar dat ik nu een maagverkleining heb nog nooit problemen of vitamine tekorten gehad. Dus na goed contact met de verloskundige en de huisarts mocht ik alsnog bij de verloskundige langs komen en konden de mannen gewoon mee.  De eerste echo stond gepland met 8+2 dagen. Wat ik uiteraard veel te lang vond duren.  Dus daar zaten we dan, met 7 weken in de wachtkamer van een andere praktijk voor een vroege echo. Super zenuwachtig

Dromen worden werkelijkheid.

9 April 2020 Vanavond is het dan zo ver, het Zoom gesprek met de gespecialiseerde familierecht advocate. Voorafgaand aan het gesprek eet ik eerst nog bij de mannen, iets wat de afgelopen maanden standaard is geworden. 1x per week eten we afwisselend bij elkaar, en dit zal in de toekomst, als wij een kindje mogen verwelkomen, ook zo blijven.  De zus en het nichtje van Niels zijn er ook.  Om 20.30 schuiven wij met zijn 3en achter de telefoon, en kan het gesprek beginnen. 2 uur lang praten we over onze keuzes, onszelf en de beslissingen die wij al zelf op papier gezet hebben. De advocate geeft ons nog wat tips en onderwerpen waar we nog even over na moeten denken. Maar over het algemeen vindt ze dat wij op de goede weg zijn, en kan ze geen grote verschillen ontdekken tussen ons. Een enorm compliment dus! En dan ronden we het lange gesprek af. Ik kan denk wel voor ons drieën spreken als ik zeg dat het een vermoeiend gesprek was!  De volgende dag mailt zij ons een concept