Doorgaan naar hoofdcontent

In afwachting.

Ik kreeg laatst de vraag of ik weer eens een blog zou willen schrijven.

Het is inmiddels alweer bijna 2 maanden geleden dat ik een update geplaatst heb, dus ik snap de nieuwsgierigheid!

Dus daar zat ik, op de bank te bedenken waar ik over wilde schrijven. Maar mijn hoofd bleef leeg. 

Want waar schrijf je nu precies over in dit proces, wat willen mensen graag weten of over lezen?

Een aantal volgers op Instagram wilde graag wat lezen over het praktische gedeelte van dit proces a la de inseminatie. 


Nou, zet je schrap want hier komt het:

Men nemen een spuitje en een potje. 

Het potje zet je op je hoofd en je doet het spuitje in je linkeroor terwijl je balanceert op 1 been. En dan is het hopen op een wonder. 


Nee, dat gedeelte van dit proces laat ik lekker achterwegen. ;-)


Ik kan jullie wel meenemen in de gevoelens die ik ervaar tijdens dit proces. Want wat heb ik mij daar in vergist!

Ik zit inmiddels middenin de wereld van zwanger worden, en waar ik voorheen dacht dat ik zo’n type zou zijn die wel rustig kon afwachten. Blijk ik dat echt niet zo goed te kunnen, afwachten.


Iedere maand de spanning of het gelukt is, het plannen er omheen, heb ik nu wel of geen symptomen? Alles laat mij twijfelen aan mijn eigen lichaam en ik word er onzeker van. 

Het laat ook goed zien hoe sterk je eigen psyche je lichamelijke gesteldheid kan beïnvloeden. En dat is af en toe verdomd lastig.


Het voelt ook heel kwetsbaar nu ik dit zo neerzet, want hoe vaak heb ik wel niet te horen gekregen dat ik er niet zoveel mee bezig moet zijn, dat het vanzelf wel komt.

En dat is het punt, het komt bij ons niet vanzelf. Daar gaat een heel geregel aan vooraf met testen, cyclussen bijhouden, avonden vrij houden en samen met de mannen het perfecte moment proberen af te stemmen. En ik snap dat het voor buitenstaanders moeilijk te begrijpen is, daarom ben ik deze blog begonnen, om meer openheid te creëren en meer bekendheid te geven aan deze vorm van ouderschap.


En terwijl de dagen te rustig verstrijken. wachten wij in spanning of poging 3 wel raak is. Hopelijk is 3 maal scheepsrecht.





Reacties

  1. Unknown3 augustus 2020 om 12:37

    Succes Esmee en mannen👊💪🤞

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ancora3 augustus 2020 om 21:46

    Prachtig geschreven, hoop dat jullie wens spoedig uit mag komen.
    Ik heb bewondering en respect voor jou en je mannen.
    Mooi dat jullie er zo open over zijn en anderen jullie reis laten mee beleven.
    🍀

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Angelique9 augustus 2020 om 07:16

    Succes esmee! Ik duim met je mee!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De tijd vooruit.

Tja, hoe begin je een blog die je zo ontzettend verwaarloosd hebt het afgelopen jaar. En dan ook ook écht verwaarloosd, want het is inmiddels al ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Met schaamrood op mijn kaken uiteraard. 23 weken zwanger was ik toen de papa’s de laatste blog schreven. En 15 weken later, met exact 38 weken braken mijn vliezen spontaan ‘s avonds rond 21:30.  Waarbij ik de mannen nog aan het werk heb gezet met een dweil  🙃 Mijn bevalling heb ik als pittig ervaren, de eerste 6 centimeter heb ik prima op kunnen vangen in het bad in het ziekenhuis, ik zat in mijn eigen bubbel en kon mijn lichaam prima aanvoelen. Maar nadat ik besloot pijnstilling te willen en ik 45 min hier op heb moeten wachten ging er een soort knopje om en was ik uit mijn ‘bubbel’, waardoor ik de weeen niet meer goed kon opvangen en eigenlijk een beetje de weg kwijt was.  De pijnstilling hielp overigens maar even, want de persweëen waren zo heftig dat ze er gewoon dwars door
Een reactie posten
Meer lezen

Met vertrouwen groeien.

  De dagen na de test zat ik nog steeds vol ongeloof. Ik kon niet bevatten dat ik nu echt zwanger was, en dat wij toch echt mama en papa’s gingen worden. Ik heb geloof ik in de 2 weken daarop nog wel 10 testen gedaan, omdat ik bang was dat het alsnog mis zou zijn.   En dan was er ook nog gedoe met de verloskundige en mijn huisarts. Mijn huisarts vond namelijk dat ik door mijn maagverkleining bij het ziekenhuis onder behandeling moest zijn, en dat betekende dat de mannen niet bij de eerste echo mochten zijn. Ik was het daar absoluut niet mee eens, heb immers in die 4 jaar dat ik nu een maagverkleining heb nog nooit problemen of vitamine tekorten gehad. Dus na goed contact met de verloskundige en de huisarts mocht ik alsnog bij de verloskundige langs komen en konden de mannen gewoon mee.  De eerste echo stond gepland met 8+2 dagen. Wat ik uiteraard veel te lang vond duren.  Dus daar zaten we dan, met 7 weken in de wachtkamer van een andere praktijk voor een vroege echo. Super zenuwachtig
1 reactie
Meer lezen

Dromen worden werkelijkheid.

9 April 2020 Vanavond is het dan zo ver, het Zoom gesprek met de gespecialiseerde familierecht advocate. Voorafgaand aan het gesprek eet ik eerst nog bij de mannen, iets wat de afgelopen maanden standaard is geworden. 1x per week eten we afwisselend bij elkaar, en dit zal in de toekomst, als wij een kindje mogen verwelkomen, ook zo blijven.  De zus en het nichtje van Niels zijn er ook.  Om 20.30 schuiven wij met zijn 3en achter de telefoon, en kan het gesprek beginnen. 2 uur lang praten we over onze keuzes, onszelf en de beslissingen die wij al zelf op papier gezet hebben. De advocate geeft ons nog wat tips en onderwerpen waar we nog even over na moeten denken. Maar over het algemeen vindt ze dat wij op de goede weg zijn, en kan ze geen grote verschillen ontdekken tussen ons. Een enorm compliment dus! En dan ronden we het lange gesprek af. Ik kan denk wel voor ons drieën spreken als ik zeg dat het een vermoeiend gesprek was!  De volgende dag mailt zij ons een concept
Een reactie posten
Meer lezen